Bilgi paylaştıkça çoğalır…
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
Başka bir şey umma-
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.
Bana göre unutmak; gitmek… Giderken yanında götürmemek… Dönmek, mümkün mü artık dönmek? Onca yollardan sonra, yeniden yollara düşmek? Neresi sıla…
Gittin… Oysa geldiğin gün gideceğini biliyordum Hazırdım gidişine, Kaçak zamanları yaşıyorduk Zaman bitecek ve sen gidecektin Bense, gidişinin ertesi günü…
ne güzel bir araba
teşekkurler
ferrari mi ?
hayır bentley
hiç duymadim.
İşte başardın sonunda
Kırdın yüreğimi
Sızım oldun kalem tarumar
Yazmıyor artık
Yiğitliğidir sevdanın bu gidiş
Son değil bu kaçış
Kimler kaçıp gitti kim bilir
Susanlar ne çok
Özledim seni…
Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir…
Beynimi uyuşturuyor özlemin…
Çok sık birlikte olamasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca yıl içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum.
Yokluğun, hatırlandıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp mütemadi bir boşluğa dönüşüyor.
Sabahlara seni okşayarak başlamaları akşamları, her işi bir kenara koyup seninle başbaşa karşılamaları özlüyorum; oynaşmalarımızı, hırlaşmalarımızı, yürüyüşlerimizi, sevimli haşarılığını, çocuksu küskünlüğünü…
(Χάρις Αλεξίου – Απόψε θέλω να πιω) (Çevirisi) bu aksam içmek istiyorum sonrasında artık hiçbirseyi hatırlamamak dumanın içinde esir…
Gecenin bittiği sabahın adım adım yaklaştığı bir zaman diliminde hala bilgisayar başındayım ve 2013 takvimi yapıyorum. Fark ettim ki arkada…