Bilgi paylaştıkça çoğalır…
“Mavi kelebeklerin hikayesini bilir misiniz? Mavi kelebekleri her yerde göremezsiniz. Oldukça nadir görülürler. Sabah uyandığınızda, Bugün mavi kelebekleri görmeye gidiyorum, diyemezsiniz. Siz onları değil, onlar sizi bulur. Efsaneye göre bu kelebekler, değişimin habercisidir. Olur da gün doğumunda yolunuzu bir mavi kelebek keserse, bilin ki artık hayatınız eskisi gibi olmayacaktır. “
Moda sahile gidip balon vuralım, Büyükada’da bisiklete binelim, Salacak’ta dinlenelim biraz oturalım bi kahve içelim, Kız Kulesi’nin kulağına eğilip kız…
Bana göre unutmak; gitmek… Giderken yanında götürmemek… Dönmek, mümkün mü artık dönmek? Onca yollardan sonra, yeniden yollara düşmek? Neresi sıla…
Cümlelerinin arkasına gizlenmeyi bırakmalısın. Çünkü Kürk Mantolu Madonna’yı sevdim ben, daha ilk günden hayatımın merkezine yerleştirdim. Uyandığımda, evde, okulda, yolda… Her yerde aklımdan gitmiyorsun. Korkuyorum onardığın -eskiden tuzbuz olan- o sol yanımdaki beni inciteceğinden. Korkuyorum seni sevmekten, benim sevdiğim kadar sevemeyeceğinden korkuyorum. Sana geldiğimde seni bulamamaktan korkuyorum. Senden izin almayı bile düşündüm bunun için. İzin ver, hayatımı adayayım; izin ver, seni seveyim. İzin ver.
Uzun zamandır böylesine etkileyici bir kitap okumamıştım. “Kürk Mantolu Madonna”yı elime aldığımda bu kadar sağlam ve etkileyici roman kahramanlarını bulabileceğimi ummuyordum doğrusu. 160 sayfalık bir romanın (Sabahattin Ali’ye göre uzun hikaye) bir başyapıt olabileceğini hiç beklemezdim. Böyle bir kitabın Türk edebiyatına ait olduğunu bilmek ise ayrıca gurur verici ve ayrıca Sabahattin Ali’nin kıymetini geç anlayanlar kervanına da katılmış oldum böylelikle.
İşte başardın sonunda
Kırdın yüreğimi
Sızım oldun kalem tarumar
Yazmıyor artık
Yiğitliğidir sevdanın bu gidiş
Son değil bu kaçış
Kimler kaçıp gitti kim bilir
Susanlar ne çok
Özledim seni…
Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir…
Beynimi uyuşturuyor özlemin…
Çok sık birlikte olamasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca yıl içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum.
Yokluğun, hatırlandıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp mütemadi bir boşluğa dönüşüyor.
Sabahlara seni okşayarak başlamaları akşamları, her işi bir kenara koyup seninle başbaşa karşılamaları özlüyorum; oynaşmalarımızı, hırlaşmalarımızı, yürüyüşlerimizi, sevimli haşarılığını, çocuksu küskünlüğünü…
“Kendimi duyumsuyorum. Ama sadece içine kirpik kaçan göz, şişmiş parmak veya çürük diş kendini duyumsar, bireysel varlığının bilincine varır. Sağlıklı…